Περασμένα μεγαλεία - περι reunion o λόγος

O επόμενος άγιος που θα προστεθεί στον χριστιανικό ημερολόγιο πρέπει να είναι αυτος που θα απελευθερώσει τη μουσική από αυτό το γαμημένο το μαρκετινγκ!!! Και οκ, θα πεις καλώς ή κακώς όπως τα πάντα, έτσι και η μουσική είναι συνυφασμένα με marketing techniques και promotional tools, και ίσως μάλιστα στη μουσική βιομηχανία ( ειδικά κάποια έιδιη μουσικής ρυπαίνουν πολύ...αλλά δεν είναι αυτό το θέμα) το marketing να έκανε την εμφανισή του και πολύ νωρίς. Ο Έλβις να κουνάει γοφούς να τρελαίνονται τα κοριτσάκια, τα Σκαθάρια να λανσάρουν κουρέματα και να πατάνε πρώτοι πόδι στις ΗΠΑ, οι Stones να γίνονται τα κακά παιδιά, η ιντελεκτουέλ περσόνα του Μόρισον, οι σατανισμοί Zeppelin, Eagles, αργότερα ήρθαν οι νυχτερίδες του Ozzy, τα σπαθιά των Manowar κτλ κτλ. Όλα αυτά ωραία, δημιουργήματα έξυπνων manager στυλ Erdegun, Epstein, Warhol κτλ...και στο κάτω κάτω δημιουργούσαν μία ωραία φιλολογία γύρω από τις μπάντες που συνυπήρχε με τη μουσική τους.

Η ένδεια της σύγχρονης ροκ, με συγκροτήματα που μεσορανούν,αλλά σε περασμένες δεκαετίες δε θα μπορούσαν να παίζουν ούτε σαν support σε συνοικιακά μπαράκια του Λονδίνου ή της ΝΥ, έχει φέρει στο προσκήνιο πάλι ονόματα της δεκαετιάς του 70 μπας και σωθεί η παρτίδα και ξαναμπεί επιτελους ο ήχος της κιθάρας ( αλήθεια θυμαται κάνεις την έννοια του "σόλο" μετά το δεύτερο ρεφραιν?) στα τραγούδια. Όμως κάποιοι γέρασαν, κάποιοι πέθαναν και κάποιες φορές να βλέπεις γεροντάκια να προσπαθουν να θυμηθούν τα παλιά καταντάει γραφικό και γελοίο.

Sex Pistols εν έτει 2008. Ήμαρτον! God saved the queen, εμάς ποιος θα μας σώσει. Eagles, New Order, Βlack Sabbath και άλλοι ξαναβρίσκονται, βάφουν μαλλί, ξεσκονίζουν παλιές παρτιτούρες και παίρνουν τους δρόμους εις ανάμνηση παλιών όμορφων στιγμών. Λογικό αυτό και παραδέχομαι πως έχει το γούστο του να βλέπεις τέτοιες reunion, που ακόμη και αν η αίγλη έχεις ξεθωριάσει μέσα στα χρόνια, οι εκτελέσεις των τραγουδιών αποπνέουν μια γλυκιά νοσταλγία.

Η αηδία είναι με τις reunion συγκροτηματων που ΠΡΕΠΕΙ να επανενωθούν, που ΠΡΕΠΕΙ να κρατήσουν το όνομα, γιατί ακόμη ΠΟΥΛΑΝΕ! Όταν ο Freddie έγραφε το Τhe show must go on δεν εννοούσε πως βρέξει χιονίσει ο May έπρεπε να βρει έναν τραγουδιστή και να βγει στη γύρα. Φωνάρα ο Paul Rodgers αλλά δεν είναι Queen αυτό το προτζεκτ. Είναι ενας σούπερ κιθαρίστας, ένας απίστευτος ντράμερ, ένας καλός μπασίστας και μία πολύ καλή ρόκ φωνή. Ως εκεί!! Γιατί να είναι queen και να μην είναι Free ή Bad Company? Νομίζω πως σε ένα live to Are you ready for love θα ακουστεί πολύ πιο γνήσια από το Bohemian Rhapsody.
Οι Ζepellin ετοιμάζουν περιοδεία λέει. Και άντε στο reunion είχες Μπόναμ στα τύμπανα. Δεν βαράει το ίδιο, δεν κατεβάζει μία κάβα βότκα για πρωινό, αλλά οκ..drums είναι, βγαίνει το λive και χωρίς αυτοσχεδιασμούς. Τώρα βρε ρημαγμένε από το χρόνο και καμένε από τις σολωμονικές σου Τζιμάκο, πού πας??? Βρήκαν κάποιον και θα το βάλουν να τραγουδίσει αντί Plant?
Τώρα θα μου πεις όλοι μας προσευχόμαστε για μια επανένωση των Floyd, έστω και χωρίς τον Wright. Ή ακόμη τους απολαμβάναμε και χωρίς τον Waters. Oπως απολαύσαμε τον Waters στη συναυλία εδώ χωρίς τους υπόλοιπους, αλλά με το μυαλό ότι ακούμε Floyd. Στους Floyd όμως η μαγεία εκπορεύεται από τη σύνθεση και η ερμηνεία καθορίζεται από το συναίσθημα που βγάζει το τραγούδι. Η γελοιότητα εξαντλείται σε τέτοιες μπάντες που καλώς ή κακώς ο frontman τις στιγμάτιζε.

Δεν είναι κακή η επαναφορά του παρελθόντος, από τη στιγμή που το παρόν δεν μπορεί να το κοντράρει. Αλλά τουλάχιστον να σεβόμαστε κάποιες στιγμές, εικόνες που μείναν ανεξίτηλα χαραγμένες μέσα μας και να τις αφήνουμε εκεί, όπως ακριβώς τις χαρήκαμε και μας ταξίδεψαν!