I have a dream...

not just only one in fact but.....χθες η Αθήνα ήταν μια ονειρεμένη πόλη. Χιλιάδες ποδήλατα να περιδιαβαίνουν τους δρόμους του κέντρου, Πανεπιστημίου, Φιλλελήνων,Αθηνάς, Αλεξάνδρας, Πατησίων ( έστω και στη μία μόνο λωρίδα) χωρίς ίχνος αιωρούμενου σωματιδίου στην ατμόσφαιρα, χωρίς ούτε ένα τσιριχτό κόρνας, χωρίς μπινελίκι στον μπροστά οδηγό επειδή έκανε το έγκλημα να καθυστερήσει 10 δευτερόλεπτα στην επιταγή του πράσινου φαναριού, χωρίς μαρσαρίσματα...και το ποιο σημαντικό κεντρικές οδοί της πόλης γεμάτες λαμπερές φάτσες...
Μία Αθήνα που όλοι ονειρευόμαστε, έστω και κάποιες Κυριακές του χρόνου ( για αρχή...). Κυριακή των ...Πεταλιών η χθεσινή, παραφράζοντας την λαζοπουλική παράσταση, και είναι ειλικρινά υπέροχο πόσο πολύ ομορφαίνει την πόλη η απουσία αυτοκινήτων. Περιδιαβαίνοντάς την σιγά σιγά βλέπεις σημεία που μπορεί να έχεις περάσει χιλιάδες φορές με το αυτοκίνητό σου και ποτέ να μην τα πρόσεξες!

Και επειδή γενικά το έχουμε να γκρινιάζουμε και να την πέφτουμε στην ΕΛ.ΑΣ. σε κάθε ευκαιρία ( πορείες, γήπεδο, εγκληματικότητα ) ΠΡΕΠΕΙ να πω πως όλοι οι τροχονόμοι που είχαν αναλάβει να συνδράμουν στην ομαλή πραγματοποίηση της πορείας και στη διευθέτηση της ..υπόλοιπης κυκλοφορίας, ΒΟΗΘΗΣΑΝ απίστευτα πολύ!! Και μάλιστα με χαμογελαστές φάτσες που ώρες ώρες σου πέρναγαν το μήνυμα "Παιδιά και εμείς μαζί σας!". Στη Φιλελλήνων μάλιστα τροχονόμος άρχισε να φωνάζει συνθήματα και εννοείται πως τον ακολουθήσαμε όλοι!!!

Με την ευχή κάτι τέτοιες εκδηλώσεις να αποτελέσουν την Κυριακάτικη μας ( και όχι μόνο) όαση από την καθημερινή παράνοια θα σε αφήσω τώρα συμποδηλάτη μου ( έστω και νοερέ) και μην ξεχνάς.....
60 ΔΟΣΕΙΣ ΠΗΡΕΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΛΑΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΗΖΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Καλό σου Ταξίδι Rick....

15 Σεπτεμβρίου 2008..
Πανσέληνος..Σαν να θέλει ο Θεός να σου φωτίσει το δρόμο για τον ουρανό...
Πρώτες ψιχάλες....Σαν δάκρυα...

Έφυγες σήμερα για το μεγάλο ταξίδι, πάλεψες με την κωλοαρρώστεια..αλλά προφανώς οι μελωδίες σου δεν ήταν ικανές να εξευμενίσουν τον Άγγελο του Θανάτου...ή παραήταν μαγικές και θεΐκές για να ακούγονται μόνο στη Γη.

Έφυγες λοιπόν σήμερα....αλλά μένεις χαραγμένος στην καρδιά μας, στις ψυχές μας για ό,τι μας χάρισες....και μας χαρίζεις...Τραγούδια που μας ταξιδεύουν, μας συντροφεύουν σε έρωτες, μοναξιές, μας πάνε σε άλλους κόσμους..μελωδικούς..μαγικούς...
Φεύγεις Ρικ...πας να βρεις τον Syd...να μεγαλώσετε την Ουράνια Μπάντα...να μας κοιτάτε από ψηλά να απολαμβανουμε τα τραγούδια σας..και να κρυφογελάτε....γιατί εσείς ξέρετε πως δεν θα φύγετε ποτέ...

Από μία γωνίτσα λοιπόν του χάρτη...γωνίτσα όμως που σου χάρισε έναν έρωτα....Σε αποχαιρετώ....και σου υπόσχομαι να Λάμπεις Συνέχεια Τρελλό Διαμάντι....

Αντίο Rick....

Overhead the albatross hangs motionless upon the air
And deep beneath the rolling waves
In labyrinths of coral caves
The echo of a distant time
Comes willowing across the sand
And everything is green and submarine.

And no-one called us to the land
And no-one knows the wheres or whys
But something stirs and something tries
And starts to climb towards the light

Strangers passing in the street
By chance two separate glances meet
And I am you and what I see is me
And do I take you by the hand
And lead you through the land
And help me understand the best I can

And no-one calls us to move on
And no-one forces down our eyes
And no-one speaks and no-one tries
And no-one flies around the sun

Cloudless everyday you fall upon my waking eyes
inciting and inviting me to rise
And through the window in the wall
Come streaming in on sunlight wings
A million bright ambassadors of morning

And no-one sings me lullabies
And no-one makes me close my eyes
And so I throw the windows wide
And call to you across the sky

Excuse me Robert....

Ναι, από την φώτο κατάλαβες με τί έχει να κάνει αυτό το post. Aς γυρίσω όμως το χρόνο πίσω και ας πάω στα τέλη της δεκαετίας του 80. Όλοι εμείς οι λάτρεις του heavy metal και της ροκ μουσικής καθόμασταν σε μια γωνιά στα πάρτυ πίνοντας την μπύρα μας και προσπαθώντας να εντοπίσουμε και σχολιάζοντας μεταξύ μας την ύπαρξη που θα φλερτάραμε, αρχής γενομένης από το πρώτο slow κομμάτι. Πάντα όμως αυτή τη στιγμή της υπέρτατης αντροπαρέας ερχόταν να διαλύσει το ροκ πρόσωπο του δισκοκαβαλάρη. I love R'n'R, Should I stay..., Livin' on a prayer, Rock you like a hurricane,Smoke on the water συνήθως οι επιλογές και φυσικά το Whola lotta love. Κάπως έτσι γνώρισα τη μαγική φωνή του Plant. Bέβαια, το πρώτο πράγμα που διακρίνει ένας άπειρος μουσικά πιτσιρικάς είναι η κιθάρα του Page, αλλά τα φωνητικά ήταν αυτά που έδιναν μία απίστευτη ζεστασιά στο τραγούδι και με έκαναν να νιώθω μία πρωτόγνωρη οικειότητα με τους Led Zeppelin. Tί και αν δεν ήμουν συνηθισμένος σε αυτήν τη blues χροιά της φωνής , τί και αν κάποιες συνθέσεις απευθύνονταν σε ψαγμένους κιθαριστικά λάτρεις της ροκ και με την πολυπλοκότητα τους και με τη χρονική τους διάρκεια, τί και αν ο θεολόγος μου στο σχολείο με έπρηζε, ορμώμενος από τις μαύρες μπλούζες με τα παγανιστικά λογότυπα, περί υποσυνειδήτων και ανάποδα ηχογραφημένων μηνυμάτων του Stairway to Heaven κτλ κτλ. Οι Led Zep είχαν μπει για τα καλά στη ζωή μου και το IV ήταν χρόνια η καθημερινότητα στο πικαπ μόλις γύριζα από το σχολείο.
Το 1991 ( νομίζω) η στιγμή που μαθαίνω πως ο Plant θα έρθει για συναυλία στο ΣΕΦ, είναι από τις ομορφότερες της ζωής μου. Αν και ξέρω πως έχει κυκλοφορήσει σόλο δίσκο ( to Manic Nirvana), αδιαφορώ πλήρως και κάθε μέρα οι δίσκοι των Zep παίρνουν φωτιά. Προσμένω να χτυπηθώ στο rock'n'roll, να ουρλιάξω μαζί του στο black dog, να ταξιδέψω με το ριφακι του Kashmir, να ονειρευτώ με το Stairway to Heaven, να αφεθώ στη μαγεία του Since I've been lovin you, να λικνιστώ με το Dyer Maker...η συναυλία έγινε..θυμάμαι να είμαι εκεί 5 ώρες πριν και να φεύγω με μία πίκρα....2-3 κομμάτια των Zep μόνο και το ηλίθιο μυαλό μου να αισθάνεται προδομένο. Τόσα ήξερα τότε....Με τον Robert τσακώθηκα, σκεφτόμουν γιατί ο Gillan 2-3 χρόνια πριν είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος της προσωπικής του συναυλίας στους Purple και αυτός όχι...Οι δίσκοι ανέβηκαν ψηλά στη βιβλιοθήκη, σκονίστηκαν σε ένα πείσμα εκδίκησης και στεναχώριας. Για χρόνια αρνιόμουν να ακούσω οποιοδήποτε τραγούδι αυτης της μεγάλης φωνής. Ακόμη και η επανένωση με τον Page στο No Quarter με άφησε παγερά αδιάφορο αν και σαν μικρό παιδί που κλέβει τη μαρμελάδα, έπιανα τον εαυτό μου να ανυπομονεί να παίξει το ΜΤV το Gallow's Pole. Και όλο αυτή η άρνηση κράτησε χρόνια...Αρνήθηκα να πάω να τον δω στο Τerravibe, έπαιξα τον αδιάφορο όταν η φίλη μου η Ελίνα γύρισε από τη συναυλία reunion των Ζep πέρυσι στο Λονδίνο και μου περιέγραφε πως δεν σταμάτησε στιγμή να κλαίει από τη συγκίνηση....Για μένα ο παθιασμένος έρωτας με τη φωνή του, είχε μεταβληθεί σε μίσος για εκείνη τη συμπεριφορά του το βράδυ του Δεκεμβρίου στην Αθήνα.

Σεπτέμβρης 2008, Αθήνα. Καρφωμένος στον υπολογιστή μου, μικρές ώρες ακούγοντας το σταθμό απο τη Θεσσαλονίκη. Φορτισμένος συναισθηματικά, οι μουσικές με ταξιδεύουν, το μυαλό τρέχει, ευάλωτος σε οτιδήποτε αγγίζει μυαλό και ψυχή. Μία φωνή, χαρακτηριστική, οικεία, που κάτι θυμίζει από το παρελθόν, αλλά ξεχασμένη και ομολογώ όχι γνώριμη πια, με συγκλονίζει. Στίχοι μελαγχολικοί, αργοσυρτη μελωδία, φωνή καθαρή,βαθιά, πικραμένη. Κλείνω τα μάτια, απολαμβάνω το τραγούδι...και πριν προλάβω να επανέλθω στην πραγματικότητα ακούω τη ραδιοφωνική νεράιδα να συλλαβίζει το όνομα...."Robert Plant μας τραγούδησε το Darkness, Darkness"...Αυτό ήταν... Ένιωσα χάλια.."Ώστε όσο καιρό εγώ σε ξέχναγα, εσύ ήσουν εκεί? Με αυτήν τη φωνή πάντα έτοιμος να μιλήσεις μέσα μου, όπως τότε στα σχολικά χρόνια? Και ένα εφηβικό πείσμα με έκανε να αρνιέμαι τέτοια ταξίδια? "

Συγγνώμη λοιπόν Δημήτρη, συγγνώμη Robert ( αν σε ενδιαφέρει) και φυσικά...Σε ευχαριστώ Ελένη για το προξενιό...


Υ.Γ. Στο κάτω κάτω καρμικά είναι όλα....στα 32 σου διαλύθηκαν οι Zep , στα 32 μου σε ξανάαντάμωσα...Κάποιος συσχετισμός θα υπάρχει!!! Επρέπε μάλλον το "Σκοτάδι" να μου ξαναφωτίσει την ψυχή...."fill this emptiness with light now..."

Kαλοκαίρι 08 - Συναυλίες

Ας πιάσω λοιπόν την καλοκαιρινή αναδρομή με τις συναυλίες που παρακολούθησα ( που θα ήθελα να ήταν περισσότερες όπως πάντα. Τώρα προηγουμενομηνιάτικα ξινά σταφύλια, θα πεις, αλλά είναι και αυτός ένας τρόπος να κρατήσεις το καλοκαίρι ζωντανό περισότερο ( άρνηση του παρόντος θα πει ο ψυχαναλυτής, αλλά ποιος τον χέζει! )

Λοιπόν πρώτη συναυλία που παρακολούθησα οι James, παρέα με τους Stereo MCs στις 28 Ιουνίου. H αλήθεια είναι πως δεν τρελαίνομαι με τους κυρίους, ομολογουμένως έχουν κάποια κομμάτια υπέροχα, αλλά η "άρνηση" που μου διεγνώσθη αφορά και την ηλικία, οπότε προτιμώ παλιότερες μουσικές ( "πάλι σε αυτούς του παππούδες θα πας?", το σύνηθες σχόλιο της παρέας μου, όταν τους προτείνω συναυλίες. ) Χώρος το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας στο Ελληνικό. Ωραίος χώρος ( από τα ολότελα...) για όχι μεγάλες συναυλίες και βασικά άνετο παρκάρισμα! ( αχχχ Terravibe....). Παρέα ο original21 ιατρός εκ Λονδίνου μετά της αγαπημένης του ( και μου και μας...αλλά αλλιώς) Ελίνας και η Μαρία η μικρή ( που το χρόνου τριανταρίζει, αλλά και 70 να πάει μικρή θα τη λέμε) ή αλλιώς Mkouts. Οι Stereo MCs ήταν καλοί, γεμάτοι ενέργεια, αλλά οκ...όταν τους βγάζεις με ήλιο ..ε κάπου χάνουν. Το σετάκι τους βέβαια τελείωσε ενώ ο ήλιος είχε αλλάξει ημισφαίριο, οπότε κάπου εκεί τα πράγματα έφτιαξαν και οι ρυθμοί ανέβηκαν!

Εν συνεχεία ο κύριος Tim Booth και η μπάντα του που μάλλον και αυτοί έχουν βρει στην Ελλάδα μία ζεστή αγκαλιά να γεμίζει τις ψυχές τους και πολύ περισσότερο τις τσέπες τους. ( δες Calexico, Puressence, Hooverphonic κ.α. ). Καλός ήχος, ο Booth να κοπανιέται συνέχεια, εμείς χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ευχηθήκαμε Χρόνια πολλά, αγγλιστί, στον κιθαρίστα Saul Davies, ακούσαμε και το Senorita ( που όπως τόνισε ο Τιμ στην Ελλάδα έχει βρει τέτοια απήχηση και στην Ισπανία για ευνόητους λόγους) και μετά από κάνα διωράκι μας χαιρέτησαν με το Laid και τον κόσμο να χοερεύει σαν τρελλός! Νάστε καλά παιδιά να σας βλέπουμε.

Συναυλία νούμερο 2 οι όμορφα παγκοσμιοποιημένοι...Pink Martini. Λυκαβητός γεμάτος, όμορφη παρέα ( δεν θα τα μάθετε και όλα...!! ), καλοκαιρινό αεράκι και διάθεση για μια υπέροχη βραδυά. Όπερ και εγένετο! Αν και η γκάμα τους είναι συγκεκριμένη, ξέρεις τί θα ακούσεις ( ακόμη και τα σχόλια πριν το κάθε τραγούδι είναι ίδια σε κάθε συναυλία), τόσο οι μελωδίες, οι ρυθμοί, η συγκλονιστική απόδοση των τραγουδιών σε κάθε γλώσσα που είναι γραμμένα δεν μπορεί παρά να μην σου αφήσει γλυκιά γεύση! Θυμάμαι να άκουσα μεταξύ άλλων σε αυτή τη συναυλία - βαβέλ ( μέχρι και τραγούδι αραβικό και κινέζικο περιείχε) τα Amado Mio, Sympathique, Que Sera Sera, El Negro Zumbon, Una Notte A Napoli, Lilly” Dosvedanya Mio Bambino, Hey Eugene, ενώ άνοιξαν τη βραδυά με το Bolero του Ravel και την έκλεισαν με το Βrazil. Νομίζω η απόλυτη καλοκαιρινή συναυλία, χαλαρή, chill out, για να περάσεις μία ομορφη βραδυά στο καμίνι της Αθήνας. Χορέψαμε και εκεί..λικνιστίκαμε μάλλον, τραγουδήσαμε αγγλικά, άντε και λίγο ισπανοιταλικά και τέλος λίγο πριν φύγουμε ρίξαμε και το ελληνικό μας με τα "Παιδιά του Πειραιά"(χωρίς σχόλιο για το εν λόγω λιμάνι). Χμμμ Τί μου ήρθε τώρα...Αν κάποιοι διαβάζετε αυτό το μπλογκ ( I doubt it...), να σας βάλω ένα Κουιζάκι....Ποιοί άλλοι έχουν τραγουδήσει, ή μάλλον όχι τραγουδήσει, απλά εκτελέσει τη μουσική του συγκεκριμένου χατζηδακικού τραγουδιού ( και μάλιστα μόνο σε αρμόνιο) σε συναυλία τους στην Αθήνα???

Καλοκαίρι και δεν εχώ πάει ακόμη Terravibe...( κάθε χρόνο λέω ποτέ ξανά...και όλο εκεί ξαναπάω...). Ναι αλλά το εισιτήριο έχει αγοραστεί από Απρίλιο ( μόνο 25 ευρώ!!) και το πάρτυ το κάνει ο Manu Chao και η Patti Smith.
Την Patti την είχα ξαναδεί στη Φρεατύδα, τότε που είχε ανοίξει τη συναυλία των Garbage. Οι φήμες λένε πως οι Garbage είχαν αργήσει να βγουν στη σκηνή για να ήρεμήσει λίγο ο κόσμος μετά την καταιγίδα που λεγόταν Πατυ Σμιθ! Έτσι και φέτος. ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ. Οι κυρία έχει πατήσει τα 61 ( οι παππούδες - γιαγιάδες που λέγαμε πριν...?), αλλά ΔΙΔΑΣΚΕΙ τί σημαίνει ροκ ερμηνεία, ροκ ήχος. Όταν βλέπεις μάλιστα ένα κοινό νεαρό σε ηλικία λόγω Μάνου ( Μάνου είναι και όχι Μανού γαμώτο) να μένει αποσβολωμένο και να αρχίζει να λικνίζεται σιγά σιγά μέχρι που το λίκνισμα γίνεται χορός...ε δε θες και πολλά για να καταλάβεις πως ο θηλυκός Μπομπ Ντύλαν ( και λίγα λέω) τα ΕΣΠΑΣΕ! Ειδικά όταν το σετ ξεκινάει με το Are you Experienced και στο μυαλό έρχεται η φιγούρα του Ηendrix...ε δε θες και πολλά ακόμη να αφεθείς στη μαγεία. Και μετά? Ghost Dance, Beneath The Southern Cross, ρίγη στο Dancing Barefoot, φωτισμένα πρόσωπα και κορμία να χορεύουν στο Because The Night, Smells Like Teen Spirit να απαγγέλει Cobain..., πανικός στο People Have The Power, και κάνοντας μας να συγκινηθούμε με το Rock N Roll Nigger και αφού προηγουμένως είχε πετάξει το σακάκι της, είχε παίξει το κλαρίνο της και έχοντας κάνει μία βόλτα ανάμεσα στον κόσμο...μας αποχαιρέτησε! Για ακόμη μία φορά θυμηθήκαμε τη δύναμη του ροκ και το ταξίδι που αυτό σου προσφέρει !! Έστω και για τη μία μόνο ωρίτσα που της διέθεσαν να παίξει! Σε ευχαριστούμε!!!

Κατά τις 10 παρά σε ένα Τerravibe ασφυκτικά γεμάτο....φώτα...loops...και τσίτα τα γκάζια...Panik Panik η εισαγωγή και ένας γλυκύτατος τυπάκος με μαύρο κάπρι παντελονάκι, κίτρινο αμάνικο και καπελάκι εμφανίζεται σαν σίφουνας με σκοπό να ξεσηκώσει τον κόσμο...Κιθαριές, φασαρία, τα ντραμς να παίζουν δαιμονισμένους ρυθμούς, πνευστά που κόβουν ανάσα, ένας Ματζίντ ( κιθαρίστας ) να κοπανιέται σαν τρελλός και ο Manu να σερβίρει μεθυστικά non stop τραγούδια !! Χορός, ξελαρύγγιασμά, σκόνη, κράξιμο στον Θάμνο ( bush)....διάφορες μυρωδιές, καλοκαιρινό αλλεγκροπανκο mood και ένα πάρτυ με 30.000 καλεσμένους. Τώρα ό,τι και να πω....είναι λίγο και το αφήνω σε άλλα sites, πιο εξειδικευμένα. Σούπερ συναυλία, γεμάτη ενέργεια, ενταση, χορό, μελωδίες άλλοτε που άγγιζαν το πανκ ( Rainin in Paradise, Μala Vida,), άλλοτε ταξιδιάρικες ( Clandestino, Βienvenida a Tijuana, Minha Gallera), συνήθως και τα δύο μαζί ( Ιnfinita Tristeza, )...και φυσικά πως να μην αναφέρω το ταξίδι στη λατρεμένη Βαρκελώνη ( Rumba de Barcelona ) και το ταξίδι στον χρόνο με τον φόρο τιμής στον Μεγάλο Pimpo d'oro, στον Diegito, στον Mio Αmando για τον Μαnu, nuestro Armando για εμάς, στον Diego Armando Maradona με το La Vida Tombola...που έκλεισε και το δίωρο πάρτυ που έστησε ο τυπάκος από τη Γαλικία!!! Ένα παράπονο μόνο.....το Me llaman calle...χωρούσε κάπου! Και επίσης, ήταν όμορφο το ακτιβιστικό του θέματος, με το πανώ υποστήριξης στους Zapatistas....αλλά ρε Manu, μην γίνεις Θεοδωρακονταλάρας......please....Μαζί και εμείς, αλληλέγγυοι στηρίζουμε, αλλά για ένα βράδυ ας αφήσουμε τα περί του άρθρου 16 και λοιπές καταναλωτικές ιστορίες της εποχής που φώναζαν διάφοροι τριγύρω!!!
Άντε επειδή γκρίνιαξα...να παραθέσω και το σετ λιστ...

Panik Panik / El Hoyo / Peligro / Casa Babylon / Mr. Bobby / La Primavera / Me Gustas Tu / Que Paso Que Paso-Radio Bemba / Bienvenida A Tijuana / El Viento / The Monkey / Clandestino / Desaparecido / Minha Gallera / Rumba De Barcelona / Mentira / Rainin In Paradize / A Cosa / La Vacaloca / Hamburger Fields / Merry Blues / Infinita Tristeza / Dia Luna Dia Pena / Proxima Estacion Esperanza / Volver / Que Paso Que Paso - Radio Bemba
1.Encore : Mala Vida / Sidi H Bibi ( ερμηνευμένο από τον τυπάκο που έπαιζε κορυστά, μέλος του αρχικού lineup Mano Negra) / Que Paso Que Paso / Se Fuerza La Maquina / Bongo Bong
2.Encore : Si Me Das A Elegir
3.Encore : La Vida Tombola



p.s. Αν θες μουσικόφιλε αναγνώστη - αναγνώστρια λάτρη των αναμνήσεων, οπτικό υλικό ή και άλλα βιντεάκια..και από παλιότερες συναυλίες κάντε μία βολτούλα στο http://www.youtube.com/user/FytoTisAmmou



Ωραία αυτά που είδα...αλλά για τον έναν ή άλλο λόγο έχασα κάποιες συναυλίες που ήθελα να δω. Sex Pistols βασικά και για την συναυλία που μετανοιώνω ( ως ένα βαθμό βέβαια...γιατί θα είχα και δυσάρεστες συναντήσεις) , αλλά ναι ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΩ είναι του Leonard Cohen, το οποίου η φωνή έμαθα, ρίγησε τους πάντες...( αχ ας όψεται το άλλο πάθος, το ποδοσφαιρικό! ) αν και η συναυλία πραγματοποιήθηκε στον κατ'εμέ πλέον ακαταλληλότερο χώρο που θα μπορούσε να γίνει, στο Terravibe. Σεπτέμβρης όμως και οπλίζω για Gary Moore ( παιδική και εφηβική αγάπη) .
ΚΕΕP ON ROCKIN' .............

Ι walk the line

Και πάλι εδώ.Περάσε καιρός, πολλά αλλάξανε, κυρίως όσον αφορά το κειμενάκι του τελευταίου post. Προσπαθώ είναι η αλήθεια να επιπλεύσω πάλι, αλλά σιγά σιγά θα τα καταφέρω!!!
Αρχή περιόδου.Δεύτερη μέρα Σεπτέμβρη, πίσω στη δουλειά και με σχέδια. Καταρχάς να κάνω καθημερινότητα, οκ οκ έστω να κρατώ updated αυτό το blog. Να το φορτώνω με ταξίδια σε τραγούδια, συναυλίες, ό,τι ταξιδεύει τις αισθήσεις μου, τις σκέψεις μου, το μυαλό. Και το πρώτο ταξίδι ήταν το χτεσινό βράδυ στη 1 ακούγοντας έναν ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης μέσω ίντερνετ. Αυτός θα είναι και το πρώτο link του blog. Υπέροχες μουσικές επιλογές και μία μαγική φωνή που δίωχνει μακρυά τη νυχτερινή μοναξιά! Όποιος έχει διάθεση...και αν δεν έχει σίγουρα αν συντονιστεί θα τη βρει.....www.1055rock.gr
Aυτά για την ώρα. Επόμενα post...ε να κάνω μία αναδρομή του καλοκαιριού που..πέρασε..σνιφ....