Ας πιάσω λοιπόν την καλοκαιρινή αναδρομή με τις συναυλίες που παρακολούθησα ( που θα ήθελα να ήταν περισσότερες όπως πάντα. Τώρα προηγουμενομηνιάτικα ξινά σταφύλια, θα πεις, αλλά είναι και αυτός ένας τρόπος να κρατήσεις το καλοκαίρι ζωντανό περισότερο ( άρνηση του παρόντος θα πει ο ψυχαναλυτής, αλλά ποιος τον χέζει! )
Λοιπόν πρώτη συναυλία που παρακολούθησα οι James, παρέα με τους Stereo MCs στις 28 Ιουνίου. H αλήθεια είναι πως δεν τρελαίνομαι με τους κυρίους, ομολογουμένως έχουν κάποια κομμάτια υπέροχα, αλλά η "άρνηση" που μου διεγνώσθη αφορά και την ηλικία, οπότε προτιμώ παλιότερες μουσικές ( "πάλι σε αυτούς του παππούδες θα πας?", το σύνηθες σχόλιο της παρέας μου, όταν τους προτείνω συναυλίες. ) Χώρος το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας στο Ελληνικό. Ωραίος χώρος ( από τα ολότελα...) για όχι μεγάλες συναυλίες και βασικά άνετο παρκάρισμα! ( αχχχ Terravibe....). Παρέα ο original21 ιατρός εκ Λονδίνου μετά της αγαπημένης του ( και μου και μας...αλλά αλλιώς) Ελίνας και η Μαρία η μικρή ( που το χρόνου τριανταρίζει, αλλά και 70 να πάει μικρή θα τη λέμε) ή αλλιώς Mkouts. Οι Stereo MCs ήταν καλοί, γεμάτοι ενέργεια, αλλά οκ...όταν τους βγάζεις με ήλιο ..ε κάπου χάνουν. Το σετάκι τους βέβαια τελείωσε ενώ ο ήλιος είχε αλλάξει ημισφαίριο, οπότε κάπου εκεί τα πράγματα έφτιαξαν και οι ρυθμοί ανέβηκαν!
Εν συνεχεία ο κύριος Tim Booth και η μπάντα του που μάλλον και αυτοί έχουν βρει στην Ελλάδα μία ζεστή αγκαλιά να γεμίζει τις ψυχές τους και πολύ περισσότερο τις τσέπες τους. ( δες Calexico, Puressence, Hooverphonic κ.α. ). Καλός ήχος, ο Booth να κοπανιέται συνέχεια, εμείς χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ευχηθήκαμε Χρόνια πολλά, αγγλιστί, στον κιθαρίστα Saul Davies, ακούσαμε και το Senorita ( που όπως τόνισε ο Τιμ στην Ελλάδα έχει βρει τέτοια απήχηση και στην Ισπανία για ευνόητους λόγους) και μετά από κάνα διωράκι μας χαιρέτησαν με το Laid και τον κόσμο να χοερεύει σαν τρελλός! Νάστε καλά παιδιά να σας βλέπουμε.
Συναυλία νούμερο 2 οι όμορφα παγκοσμιοποιημένοι...Pink Martini. Λυκαβητός γεμάτος, όμορφη παρέα ( δεν θα τα μάθετε και όλα...!! ), καλοκαιρινό αεράκι και διάθεση για μια υπέροχη βραδυά. Όπερ και εγένετο! Αν και η γκάμα τους είναι συγκεκριμένη, ξέρεις τί θα ακούσεις ( ακόμη και τα σχόλια πριν το κάθε τραγούδι είναι ίδια σε κάθε συναυλία), τόσο οι μελωδίες, οι ρυθμοί, η συγκλονιστική απόδοση των τραγουδιών σε κάθε γλώσσα που είναι γραμμένα δεν μπορεί παρά να μην σου αφήσει γλυκιά γεύση! Θυμάμαι να άκουσα μεταξύ άλλων σε αυτή τη συναυλία - βαβέλ ( μέχρι και τραγούδι αραβικό και κινέζικο περιείχε) τα Amado Mio, Sympathique, Que Sera Sera, El Negro Zumbon, Una Notte A Napoli, Lilly” Dosvedanya Mio Bambino, Hey Eugene, ενώ άνοιξαν τη βραδυά με το Bolero του Ravel και την έκλεισαν με το Βrazil. Νομίζω η απόλυτη καλοκαιρινή συναυλία, χαλαρή, chill out, για να περάσεις μία ομορφη βραδυά στο καμίνι της Αθήνας. Χορέψαμε και εκεί..λικνιστίκαμε μάλλον, τραγουδήσαμε αγγλικά, άντε και λίγο ισπανοιταλικά και τέλος λίγο πριν φύγουμε ρίξαμε και το ελληνικό μας με τα "Παιδιά του Πειραιά"(χωρίς σχόλιο για το εν λόγω λιμάνι). Χμμμ Τί μου ήρθε τώρα...Αν κάποιοι διαβάζετε αυτό το μπλογκ ( I doubt it...), να σας βάλω ένα Κουιζάκι....Ποιοί άλλοι έχουν τραγουδήσει, ή μάλλον όχι τραγουδήσει, απλά εκτελέσει τη μουσική του συγκεκριμένου χατζηδακικού τραγουδιού ( και μάλιστα μόνο σε αρμόνιο) σε συναυλία τους στην Αθήνα???
Καλοκαίρι και δεν εχώ πάει ακόμη Terravibe...( κάθε χρόνο λέω ποτέ ξανά...και όλο εκεί ξαναπάω...). Ναι αλλά το εισιτήριο έχει αγοραστεί από Απρίλιο ( μόνο 25 ευρώ!!) και το πάρτυ το κάνει ο Manu Chao και η Patti Smith.
Την Patti την είχα ξαναδεί στη Φρεατύδα, τότε που είχε ανοίξει τη συναυλία των Garbage. Οι φήμες λένε πως οι Garbage είχαν αργήσει να βγουν στη σκηνή για να ήρεμήσει λίγο ο κόσμος μετά την καταιγίδα που λεγόταν Πατυ Σμιθ! Έτσι και φέτος. ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ. Οι κυρία έχει πατήσει τα 61 ( οι παππούδες - γιαγιάδες που λέγαμε πριν...?), αλλά ΔΙΔΑΣΚΕΙ τί σημαίνει ροκ ερμηνεία, ροκ ήχος. Όταν βλέπεις μάλιστα ένα κοινό νεαρό σε ηλικία λόγω Μάνου ( Μάνου είναι και όχι Μανού γαμώτο) να μένει αποσβολωμένο και να αρχίζει να λικνίζεται σιγά σιγά μέχρι που το λίκνισμα γίνεται χορός...ε δε θες και πολλά για να καταλάβεις πως ο θηλυκός Μπομπ Ντύλαν ( και λίγα λέω) τα ΕΣΠΑΣΕ! Ειδικά όταν το σετ ξεκινάει με το Are you Experienced και στο μυαλό έρχεται η φιγούρα του Ηendrix...ε δε θες και πολλά ακόμη να αφεθείς στη μαγεία. Και μετά? Ghost Dance, Beneath The Southern Cross, ρίγη στο Dancing Barefoot, φωτισμένα πρόσωπα και κορμία να χορεύουν στο Because The Night, Smells Like Teen Spirit να απαγγέλει Cobain..., πανικός στο People Have The Power, και κάνοντας μας να συγκινηθούμε με το Rock N Roll Nigger και αφού προηγουμένως είχε πετάξει το σακάκι της, είχε παίξει το κλαρίνο της και έχοντας κάνει μία βόλτα ανάμεσα στον κόσμο...μας αποχαιρέτησε! Για ακόμη μία φορά θυμηθήκαμε τη δύναμη του ροκ και το ταξίδι που αυτό σου προσφέρει !! Έστω και για τη μία μόνο ωρίτσα που της διέθεσαν να παίξει! Σε ευχαριστούμε!!!
Κατά τις 10 παρά σε ένα Τerravibe ασφυκτικά γεμάτο....φώτα...loops...και τσίτα τα γκάζια...Panik Panik η εισαγωγή και ένας γλυκύτατος τυπάκος με μαύρο κάπρι παντελονάκι, κίτρινο αμάνικο και καπελάκι εμφανίζεται σαν σίφουνας με σκοπό να ξεσηκώσει τον κόσμο...Κιθαριές, φασαρία, τα ντραμς να παίζουν δαιμονισμένους ρυθμούς, πνευστά που κόβουν ανάσα, ένας Ματζίντ ( κιθαρίστας ) να κοπανιέται σαν τρελλός και ο Manu να σερβίρει μεθυστικά non stop τραγούδια !! Χορός, ξελαρύγγιασμά, σκόνη, κράξιμο στον Θάμνο ( bush)....διάφορες μυρωδιές, καλοκαιρινό αλλεγκροπανκο mood και ένα πάρτυ με 30.000 καλεσμένους. Τώρα ό,τι και να πω....είναι λίγο και το αφήνω σε άλλα sites, πιο εξειδικευμένα. Σούπερ συναυλία, γεμάτη ενέργεια, ενταση, χορό, μελωδίες άλλοτε που άγγιζαν το πανκ ( Rainin in Paradise, Μala Vida,), άλλοτε ταξιδιάρικες ( Clandestino, Βienvenida a Tijuana, Minha Gallera), συνήθως και τα δύο μαζί ( Ιnfinita Tristeza, )...και φυσικά πως να μην αναφέρω το ταξίδι στη λατρεμένη Βαρκελώνη ( Rumba de Barcelona ) και το ταξίδι στον χρόνο με τον φόρο τιμής στον Μεγάλο Pimpo d'oro, στον Diegito, στον Mio Αmando για τον Μαnu, nuestro Armando για εμάς, στον Diego Armando Maradona με το La Vida Tombola...που έκλεισε και το δίωρο πάρτυ που έστησε ο τυπάκος από τη Γαλικία!!! Ένα παράπονο μόνο.....το Me llaman calle...χωρούσε κάπου! Και επίσης, ήταν όμορφο το ακτιβιστικό του θέματος, με το πανώ υποστήριξης στους Zapatistas....αλλά ρε Manu, μην γίνεις Θεοδωρακονταλάρας......please....Μαζί και εμείς, αλληλέγγυοι στηρίζουμε, αλλά για ένα βράδυ ας αφήσουμε τα περί του άρθρου 16 και λοιπές καταναλωτικές ιστορίες της εποχής που φώναζαν διάφοροι τριγύρω!!!
Άντε επειδή γκρίνιαξα...να παραθέσω και το σετ λιστ...
Λοιπόν πρώτη συναυλία που παρακολούθησα οι James, παρέα με τους Stereo MCs στις 28 Ιουνίου. H αλήθεια είναι πως δεν τρελαίνομαι με τους κυρίους, ομολογουμένως έχουν κάποια κομμάτια υπέροχα, αλλά η "άρνηση" που μου διεγνώσθη αφορά και την ηλικία, οπότε προτιμώ παλιότερες μουσικές ( "πάλι σε αυτούς του παππούδες θα πας?", το σύνηθες σχόλιο της παρέας μου, όταν τους προτείνω συναυλίες. ) Χώρος το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας στο Ελληνικό. Ωραίος χώρος ( από τα ολότελα...) για όχι μεγάλες συναυλίες και βασικά άνετο παρκάρισμα! ( αχχχ Terravibe....). Παρέα ο original21 ιατρός εκ Λονδίνου μετά της αγαπημένης του ( και μου και μας...αλλά αλλιώς) Ελίνας και η Μαρία η μικρή ( που το χρόνου τριανταρίζει, αλλά και 70 να πάει μικρή θα τη λέμε) ή αλλιώς Mkouts. Οι Stereo MCs ήταν καλοί, γεμάτοι ενέργεια, αλλά οκ...όταν τους βγάζεις με ήλιο ..ε κάπου χάνουν. Το σετάκι τους βέβαια τελείωσε ενώ ο ήλιος είχε αλλάξει ημισφαίριο, οπότε κάπου εκεί τα πράγματα έφτιαξαν και οι ρυθμοί ανέβηκαν!
Εν συνεχεία ο κύριος Tim Booth και η μπάντα του που μάλλον και αυτοί έχουν βρει στην Ελλάδα μία ζεστή αγκαλιά να γεμίζει τις ψυχές τους και πολύ περισσότερο τις τσέπες τους. ( δες Calexico, Puressence, Hooverphonic κ.α. ). Καλός ήχος, ο Booth να κοπανιέται συνέχεια, εμείς χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ευχηθήκαμε Χρόνια πολλά, αγγλιστί, στον κιθαρίστα Saul Davies, ακούσαμε και το Senorita ( που όπως τόνισε ο Τιμ στην Ελλάδα έχει βρει τέτοια απήχηση και στην Ισπανία για ευνόητους λόγους) και μετά από κάνα διωράκι μας χαιρέτησαν με το Laid και τον κόσμο να χοερεύει σαν τρελλός! Νάστε καλά παιδιά να σας βλέπουμε.
Συναυλία νούμερο 2 οι όμορφα παγκοσμιοποιημένοι...Pink Martini. Λυκαβητός γεμάτος, όμορφη παρέα ( δεν θα τα μάθετε και όλα...!! ), καλοκαιρινό αεράκι και διάθεση για μια υπέροχη βραδυά. Όπερ και εγένετο! Αν και η γκάμα τους είναι συγκεκριμένη, ξέρεις τί θα ακούσεις ( ακόμη και τα σχόλια πριν το κάθε τραγούδι είναι ίδια σε κάθε συναυλία), τόσο οι μελωδίες, οι ρυθμοί, η συγκλονιστική απόδοση των τραγουδιών σε κάθε γλώσσα που είναι γραμμένα δεν μπορεί παρά να μην σου αφήσει γλυκιά γεύση! Θυμάμαι να άκουσα μεταξύ άλλων σε αυτή τη συναυλία - βαβέλ ( μέχρι και τραγούδι αραβικό και κινέζικο περιείχε) τα Amado Mio, Sympathique, Que Sera Sera, El Negro Zumbon, Una Notte A Napoli, Lilly” Dosvedanya Mio Bambino, Hey Eugene, ενώ άνοιξαν τη βραδυά με το Bolero του Ravel και την έκλεισαν με το Βrazil. Νομίζω η απόλυτη καλοκαιρινή συναυλία, χαλαρή, chill out, για να περάσεις μία ομορφη βραδυά στο καμίνι της Αθήνας. Χορέψαμε και εκεί..λικνιστίκαμε μάλλον, τραγουδήσαμε αγγλικά, άντε και λίγο ισπανοιταλικά και τέλος λίγο πριν φύγουμε ρίξαμε και το ελληνικό μας με τα "Παιδιά του Πειραιά"(χωρίς σχόλιο για το εν λόγω λιμάνι). Χμμμ Τί μου ήρθε τώρα...Αν κάποιοι διαβάζετε αυτό το μπλογκ ( I doubt it...), να σας βάλω ένα Κουιζάκι....Ποιοί άλλοι έχουν τραγουδήσει, ή μάλλον όχι τραγουδήσει, απλά εκτελέσει τη μουσική του συγκεκριμένου χατζηδακικού τραγουδιού ( και μάλιστα μόνο σε αρμόνιο) σε συναυλία τους στην Αθήνα???
Καλοκαίρι και δεν εχώ πάει ακόμη Terravibe...( κάθε χρόνο λέω ποτέ ξανά...και όλο εκεί ξαναπάω...). Ναι αλλά το εισιτήριο έχει αγοραστεί από Απρίλιο ( μόνο 25 ευρώ!!) και το πάρτυ το κάνει ο Manu Chao και η Patti Smith.
Την Patti την είχα ξαναδεί στη Φρεατύδα, τότε που είχε ανοίξει τη συναυλία των Garbage. Οι φήμες λένε πως οι Garbage είχαν αργήσει να βγουν στη σκηνή για να ήρεμήσει λίγο ο κόσμος μετά την καταιγίδα που λεγόταν Πατυ Σμιθ! Έτσι και φέτος. ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ. Οι κυρία έχει πατήσει τα 61 ( οι παππούδες - γιαγιάδες που λέγαμε πριν...?), αλλά ΔΙΔΑΣΚΕΙ τί σημαίνει ροκ ερμηνεία, ροκ ήχος. Όταν βλέπεις μάλιστα ένα κοινό νεαρό σε ηλικία λόγω Μάνου ( Μάνου είναι και όχι Μανού γαμώτο) να μένει αποσβολωμένο και να αρχίζει να λικνίζεται σιγά σιγά μέχρι που το λίκνισμα γίνεται χορός...ε δε θες και πολλά για να καταλάβεις πως ο θηλυκός Μπομπ Ντύλαν ( και λίγα λέω) τα ΕΣΠΑΣΕ! Ειδικά όταν το σετ ξεκινάει με το Are you Experienced και στο μυαλό έρχεται η φιγούρα του Ηendrix...ε δε θες και πολλά ακόμη να αφεθείς στη μαγεία. Και μετά? Ghost Dance, Beneath The Southern Cross, ρίγη στο Dancing Barefoot, φωτισμένα πρόσωπα και κορμία να χορεύουν στο Because The Night, Smells Like Teen Spirit να απαγγέλει Cobain..., πανικός στο People Have The Power, και κάνοντας μας να συγκινηθούμε με το Rock N Roll Nigger και αφού προηγουμένως είχε πετάξει το σακάκι της, είχε παίξει το κλαρίνο της και έχοντας κάνει μία βόλτα ανάμεσα στον κόσμο...μας αποχαιρέτησε! Για ακόμη μία φορά θυμηθήκαμε τη δύναμη του ροκ και το ταξίδι που αυτό σου προσφέρει !! Έστω και για τη μία μόνο ωρίτσα που της διέθεσαν να παίξει! Σε ευχαριστούμε!!!
Κατά τις 10 παρά σε ένα Τerravibe ασφυκτικά γεμάτο....φώτα...loops...και τσίτα τα γκάζια...Panik Panik η εισαγωγή και ένας γλυκύτατος τυπάκος με μαύρο κάπρι παντελονάκι, κίτρινο αμάνικο και καπελάκι εμφανίζεται σαν σίφουνας με σκοπό να ξεσηκώσει τον κόσμο...Κιθαριές, φασαρία, τα ντραμς να παίζουν δαιμονισμένους ρυθμούς, πνευστά που κόβουν ανάσα, ένας Ματζίντ ( κιθαρίστας ) να κοπανιέται σαν τρελλός και ο Manu να σερβίρει μεθυστικά non stop τραγούδια !! Χορός, ξελαρύγγιασμά, σκόνη, κράξιμο στον Θάμνο ( bush)....διάφορες μυρωδιές, καλοκαιρινό αλλεγκροπανκο mood και ένα πάρτυ με 30.000 καλεσμένους. Τώρα ό,τι και να πω....είναι λίγο και το αφήνω σε άλλα sites, πιο εξειδικευμένα. Σούπερ συναυλία, γεμάτη ενέργεια, ενταση, χορό, μελωδίες άλλοτε που άγγιζαν το πανκ ( Rainin in Paradise, Μala Vida,), άλλοτε ταξιδιάρικες ( Clandestino, Βienvenida a Tijuana, Minha Gallera), συνήθως και τα δύο μαζί ( Ιnfinita Tristeza, )...και φυσικά πως να μην αναφέρω το ταξίδι στη λατρεμένη Βαρκελώνη ( Rumba de Barcelona ) και το ταξίδι στον χρόνο με τον φόρο τιμής στον Μεγάλο Pimpo d'oro, στον Diegito, στον Mio Αmando για τον Μαnu, nuestro Armando για εμάς, στον Diego Armando Maradona με το La Vida Tombola...που έκλεισε και το δίωρο πάρτυ που έστησε ο τυπάκος από τη Γαλικία!!! Ένα παράπονο μόνο.....το Me llaman calle...χωρούσε κάπου! Και επίσης, ήταν όμορφο το ακτιβιστικό του θέματος, με το πανώ υποστήριξης στους Zapatistas....αλλά ρε Manu, μην γίνεις Θεοδωρακονταλάρας......please....Μαζί και εμείς, αλληλέγγυοι στηρίζουμε, αλλά για ένα βράδυ ας αφήσουμε τα περί του άρθρου 16 και λοιπές καταναλωτικές ιστορίες της εποχής που φώναζαν διάφοροι τριγύρω!!!
Άντε επειδή γκρίνιαξα...να παραθέσω και το σετ λιστ...
Panik Panik / El Hoyo / Peligro / Casa Babylon / Mr. Bobby / La Primavera / Me Gustas Tu / Que Paso Que Paso-Radio Bemba / Bienvenida A Tijuana / El Viento / The Monkey / Clandestino / Desaparecido / Minha Gallera / Rumba De Barcelona / Mentira / Rainin In Paradize / A Cosa / La Vacaloca / Hamburger Fields / Merry Blues / Infinita Tristeza / Dia Luna Dia Pena / Proxima Estacion Esperanza / Volver / Que Paso Que Paso - Radio Bemba
1.Encore : Mala Vida / Sidi H Bibi ( ερμηνευμένο από τον τυπάκο που έπαιζε κορυστά, μέλος του αρχικού lineup Mano Negra) / Que Paso Que Paso / Se Fuerza La Maquina / Bongo Bong
2.Encore : Si Me Das A Elegir
3.Encore : La Vida Tombola
p.s. Αν θες μουσικόφιλε αναγνώστη - αναγνώστρια λάτρη των αναμνήσεων, οπτικό υλικό ή και άλλα βιντεάκια..και από παλιότερες συναυλίες κάντε μία βολτούλα στο http://www.youtube.com/user/FytoTisAmmou
Ωραία αυτά που είδα...αλλά για τον έναν ή άλλο λόγο έχασα κάποιες συναυλίες που ήθελα να δω. Sex Pistols βασικά και για την συναυλία που μετανοιώνω ( ως ένα βαθμό βέβαια...γιατί θα είχα και δυσάρεστες συναντήσεις) , αλλά ναι ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΩ είναι του Leonard Cohen, το οποίου η φωνή έμαθα, ρίγησε τους πάντες...( αχ ας όψεται το άλλο πάθος, το ποδοσφαιρικό! ) αν και η συναυλία πραγματοποιήθηκε στον κατ'εμέ πλέον ακαταλληλότερο χώρο που θα μπορούσε να γίνει, στο Terravibe. Σεπτέμβρης όμως και οπλίζω για Gary Moore ( παιδική και εφηβική αγάπη) .
ΚΕΕP ON ROCKIN' .............
No comments:
Post a Comment