Ναι, από την φώτο κατάλαβες με τί έχει να κάνει αυτό το post. Aς γυρίσω όμως το χρόνο πίσω και ας πάω στα τέλη της δεκαετίας του 80. Όλοι εμείς οι λάτρεις του heavy metal και της ροκ μουσικής καθόμασταν σε μια γωνιά στα πάρτυ πίνοντας την μπύρα μας και προσπαθώντας να εντοπίσουμε και σχολιάζοντας μεταξύ μας την ύπαρξη που θα φλερτάραμε, αρχής γενομένης από το πρώτο slow κομμάτι. Πάντα όμως αυτή τη στιγμή της υπέρτατης αντροπαρέας ερχόταν να διαλύσει το ροκ πρόσωπο του δισκοκαβαλάρη. I love R'n'R, Should I stay..., Livin' on a prayer, Rock you like a hurricane,Smoke on the water συνήθως οι επιλογές και φυσικά το Whola lotta love. Κάπως έτσι γνώρισα τη μαγική φωνή του Plant. Bέβαια, το πρώτο πράγμα που διακρίνει ένας άπειρος μουσικά πιτσιρικάς είναι η κιθάρα του Page, αλλά τα φωνητικά ήταν αυτά που έδιναν μία απίστευτη ζεστασιά στο τραγούδι και με έκαναν να νιώθω μία πρωτόγνωρη οικειότητα με τους Led Zeppelin. Tί και αν δεν ήμουν συνηθισμένος σε αυτήν τη blues χροιά της φωνής , τί και αν κάποιες συνθέσεις απευθύνονταν σε ψαγμένους κιθαριστικά λάτρεις της ροκ και με την πολυπλοκότητα τους και με τη χρονική τους διάρκεια, τί και αν ο θεολόγος μου στο σχολείο με έπρηζε, ορμώμενος από τις μαύρες μπλούζες με τα παγανιστικά λογότυπα, περί υποσυνειδήτων και ανάποδα ηχογραφημένων μηνυμάτων του Stairway to Heaven κτλ κτλ. Οι Led Zep είχαν μπει για τα καλά στη ζωή μου και το IV ήταν χρόνια η καθημερινότητα στο πικαπ μόλις γύριζα από το σχολείο.
Το 1991 ( νομίζω) η στιγμή που μαθαίνω πως ο Plant θα έρθει για συναυλία στο ΣΕΦ, είναι από τις ομορφότερες της ζωής μου. Αν και ξέρω πως έχει κυκλοφορήσει σόλο δίσκο ( to Manic Nirvana), αδιαφορώ πλήρως και κάθε μέρα οι δίσκοι των Zep παίρνουν φωτιά. Προσμένω να χτυπηθώ στο rock'n'roll, να ουρλιάξω μαζί του στο black dog, να ταξιδέψω με το ριφακι του Kashmir, να ονειρευτώ με το Stairway to Heaven, να αφεθώ στη μαγεία του Since I've been lovin you, να λικνιστώ με το Dyer Maker...η συναυλία έγινε..θυμάμαι να είμαι εκεί 5 ώρες πριν και να φεύγω με μία πίκρα....2-3 κομμάτια των Zep μόνο και το ηλίθιο μυαλό μου να αισθάνεται προδομένο. Τόσα ήξερα τότε....Με τον Robert τσακώθηκα, σκεφτόμουν γιατί ο Gillan 2-3 χρόνια πριν είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος της προσωπικής του συναυλίας στους Purple και αυτός όχι...Οι δίσκοι ανέβηκαν ψηλά στη βιβλιοθήκη, σκονίστηκαν σε ένα πείσμα εκδίκησης και στεναχώριας. Για χρόνια αρνιόμουν να ακούσω οποιοδήποτε τραγούδι αυτης της μεγάλης φωνής. Ακόμη και η επανένωση με τον Page στο No Quarter με άφησε παγερά αδιάφορο αν και σαν μικρό παιδί που κλέβει τη μαρμελάδα, έπιανα τον εαυτό μου να ανυπομονεί να παίξει το ΜΤV το Gallow's Pole. Και όλο αυτή η άρνηση κράτησε χρόνια...Αρνήθηκα να πάω να τον δω στο Τerravibe, έπαιξα τον αδιάφορο όταν η φίλη μου η Ελίνα γύρισε από τη συναυλία reunion των Ζep πέρυσι στο Λονδίνο και μου περιέγραφε πως δεν σταμάτησε στιγμή να κλαίει από τη συγκίνηση....Για μένα ο παθιασμένος έρωτας με τη φωνή του, είχε μεταβληθεί σε μίσος για εκείνη τη συμπεριφορά του το βράδυ του Δεκεμβρίου στην Αθήνα.
Σεπτέμβρης 2008, Αθήνα. Καρφωμένος στον υπολογιστή μου, μικρές ώρες ακούγοντας το σταθμό απο τη Θεσσαλονίκη. Φορτισμένος συναισθηματικά, οι μουσικές με ταξιδεύουν, το μυαλό τρέχει, ευάλωτος σε οτιδήποτε αγγίζει μυαλό και ψυχή. Μία φωνή, χαρακτηριστική, οικεία, που κάτι θυμίζει από το παρελθόν, αλλά ξεχασμένη και ομολογώ όχι γνώριμη πια, με συγκλονίζει. Στίχοι μελαγχολικοί, αργοσυρτη μελωδία, φωνή καθαρή,βαθιά, πικραμένη. Κλείνω τα μάτια, απολαμβάνω το τραγούδι...και πριν προλάβω να επανέλθω στην πραγματικότητα ακούω τη ραδιοφωνική νεράιδα να συλλαβίζει το όνομα...."Robert Plant μας τραγούδησε το Darkness, Darkness"...Αυτό ήταν... Ένιωσα χάλια.."Ώστε όσο καιρό εγώ σε ξέχναγα, εσύ ήσουν εκεί? Με αυτήν τη φωνή πάντα έτοιμος να μιλήσεις μέσα μου, όπως τότε στα σχολικά χρόνια? Και ένα εφηβικό πείσμα με έκανε να αρνιέμαι τέτοια ταξίδια? "
Συγγνώμη λοιπόν Δημήτρη, συγγνώμη Robert ( αν σε ενδιαφέρει) και φυσικά...Σε ευχαριστώ Ελένη για το προξενιό...
Υ.Γ. Στο κάτω κάτω καρμικά είναι όλα....στα 32 σου διαλύθηκαν οι Zep , στα 32 μου σε ξανάαντάμωσα...Κάποιος συσχετισμός θα υπάρχει!!! Επρέπε μάλλον το "Σκοτάδι" να μου ξαναφωτίσει την ψυχή...."fill this emptiness with light now..."
No comments:
Post a Comment